zondag 17 augustus 2014

De pop


Het verhaal gaat dat Franz Kafka een klein meisje ontmoette in het park waar hij dagelijks ging wandelen. Ze huilde. Ze was haar pop kwijtgeraakt en ze was troosteloos. Kafka bood aan om haar te helpen te zoeken naar haar pop en regelde het met het meisje om op dezelfde plaats elkaar de volgende dag weer te ontmoeten.

Niet in staat om de pop te vinden stelde hij een brief samen van de pop en las het haar voor toen ze elkaar weer ontmoette.

'Alsjeblieft, treur niet om mij, ik ben op reis gegaan om de wereld te zien. Ik zal je schrijven over mijn avonturen.'

Dit was het begin van vele brieven. Toen hij en het kleine meisje elkaar ontmoette las hij haar voor uit deze zorgvuldig samengestelde ingebeelde avonturen. Het meisje werd op deze manier getroost.

Toen de ontmoetingen ten einde kwamen gaf Kafka haar een pop. Blijkbaar zag deze er anders uit dan de originele pop. Een bijgevoegde brief legde uit: 'Mijn reizen hebben mij veranderd ...'

Vele jaren later, inmiddels is ze een volwassen meisje vind ze een brief gevuld in een onopgemerkte spleet in het gekoesterde vervangende pop. In het kort gezegd:

"Alles waar je van houdt, zul je uiteindelijk verliezen, maar op het einde, zal de liefde terugkomen in een andere vorm"

5 opmerkingen:

  1. Dat is een zeer mooi verhaal, en met een goed einde...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ruimte maken, zodat iets nieuws in je bestaan kan komen...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. een mooi verhaal van een klein meisje naar jonge vrouw
    een levens les.......
    Groetjes Christiene.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dit kostelijke verhaal doet me denken aan iets in die geest dat ik heb meegemaakt.
    Deze reactie is wel wat verlaat, maar wie weet leest een andere internet-zwerver het nog. [Dank Diana, voor de ruimte!]
    Ons tuinhek zwaait open (we hebben het over de tijd dat we huis-tuin en autodeuren alleen 's avonds afsloten). Wie ik tegemoetloop, is Gabriela (5 of 6). Zij komt van 1.600 km hier vandaan, logeert bij familieleden die in onze straat wonen, drie huizen verderop. Ze schuifelt schoorvoetend naar binnen, strak naar beneden kijkend. Tussen de snikjes door, begrijp ik dat ze een hoogst onredelijke ouderlijke eis niet heeft geaccepteerd, en voor haar verzet steun zoekt bij ons. Mijn reactie doet haar boosheid verdwijnen, een paar minuten later wandelt ze tevreden terug.
    Nadien hebben wij elkaar nog wel eens teruggezien, maar pas vorig jaar, op een familiefeestje, herinnerde Gabriela mij aan dat voorval. Wat ik toen heb gezegd, herinnerde ik me niet meer, en Gabriela ook niet, maar wél wist ze nog dat het een grapje was dat zó goed viel, dat het haar tranen meteen deed drogen. - Een leuke bijzonderheid vind ik dat ik daar pas kortgeleden achter ben gekomen, bijna 30 jaar later!
    Gabriela is non geworden; zodra ik weet waar ze nu geplaatst is en ik haar e-mail adres heb, zal ik haar het verhaal van Kafka vertellen, zij zal het zéker ook appreciëren.-


    BeantwoordenVerwijderen

Laat een reactie achter