De kunst van het alleen zijn

Veel mensen ervaren alleen zijn als iets negatiefs en zoeken dwangmatig het gezelschap van anderen om te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan gevoelens van eenzaamheid. Volgens de Amerikaanse psychotherapeut John Selby wortelt dat patroon in onze kinderjaren: iedere baby is bang door ouders of verzorgers aan zijn lot te worden overgelaten en tijdens de jeugd ontstaat bij veel jongeren ook nog eens een negatief zelfbeeld, dat verhindert dat zij zich optimaal ontplooien en zichzelf accepteren. De tien korte hoofdstukken bevatten een 'programma' dat middels zelfonderzoek en eenvoudige ademhalingsoefeningen moet leiden tot grotere zelfaanvaarding. Er is onder andere aandacht voor verliesverwerking, levenspatronen, spiritualiteit, ruimte voor jezelf en geluk.

Contact met je eigen hart

Uit: De kunst van het alleen-zijn van John Selby

Als je contact hebt met je eigen hart kun je ook de pijnlijke verliezen en scheidingen helen die je nooit volledig hebt verwerkt. Je kunt rustig stellen dat iedereen oude wonden heeft die nooit volledig zijn genezen. Vooral wanneer deze emotionele verwondingen dateren uit je kinderjaren, kan de pijn zo intens zijn dat je hem maar liever niet voelt en dat je alle mogelijke moeite doet om te voorkomen dat je ermee geconfronteerd wordt. Als ervaringen van scheiding en verlating echter niet volledig worden verwerkt, zullen ze je leven lang een beletsel blijven vormen voor een liefdevolle relatie met jezelf. Verlies of verlating is zo'n pijnlijke ervaring omdat je in je hart niet langer één bent met het hart van de andere persoon. Het gevoel van één-zijn met die andere persoon beleef je namelijk meer vanuit je hart dan vanuit je hoofd.

Verlatingsangst is de oorsprong van veel van onze gevoelens van eenzaamheid als volwassene. Als iemand ons in de steek laat, zijn we emotioneel even ontredderd als een kind, omdat het ervaren van zo'n moment in het heden ons doet denken aan iets wat we hebben meegemaakt toen we nog heel klein waren. De wortels van onze verlatingsangst liggen diep in onze kinderjaren; in de huidige situatie speelt zich hetzelfde af als in de situatie van vroeger. Het genezen en accepteren van je wonden is een moeilijke taak, die iedereen moet volbrengen. We denken misschien dat we emotioneel heel volwassen zijn, maar als we onze zelfverzekerdheid verliezen, kunnen we ten prooi vallen aan emoties die we sinds onze vroege kinderjaren niet meer hebben gekend. Het is heel belangrijk voor ons herstel dat we ons openstellen voor deze kinderlijke gevoelens, omdat de pijn die we nu lijden altijd het gevolg is van verlatingsangst die tijdens onze kinderjaren is ontstaan. Als we willen herstellen, moeten we niet aarzelen ons open te stellen voor de pijn in ons hart, moeten we onze aandacht erop richten, in plaats van hem uit de weg te gaan. Verder is het vaak zo dat iemand die pijnlijke gevoelens ervaart het vaak moeilijk vindt van zichzelf te houden. Je zult de tijd moeten nemen om je gekwetste zelf, dat tot deze staat van zelfbeschuldiging vervallen is, gerust te stellen.